U okviru 9. Šekspir festivala, druge večeri u Čortanovcima, izvedena je predstava gradskog pozorišta Podgorica „Ukroćena goropad” u režiji Dejana Projkovskog.
Početak predstave zbunjuje publiku time što (publici tada i dalje nepoznat) lik Slaj van scene otpočinje tekst. Međutim ono što je bilo konfuzno jeste činjenica da on (kao gledalac) traži svoje mjesto u publici dok razvodnica pokušava da ga pomjeri sa scene. Kada publika shvati da je sve to dio predstave počinje smijeh, direktna improvizacija glumca Gorana Slavića i interakcija sa pojedincima iz publike, a nakon njegovog „uspavljivanja” na sceni otpočinje poznati dio Šekspirove komedije „Ukroćena gpropad” koji publiku sprovodi kroz tri različite radnje.
U sve tri radnje, koje se spajaju u jednu, postoje protagonisti koji su nosioci iste. Cjelokupna predstava jeste „predstava” koju putujući glumci igraju za „gospodara” Slaja, u stvari pijanca, koga grupa momaka ubjeđuje da je gospodar koji je bio u dubokom snu do tada. Putujući glumci za Slaja igraju predstavu o dvije ćerke Batista, Katarini (Milica Majkić) i Bjanci (Vanja Jovićević), koje su sušta suprotnost po karakteru, a vizuelno to predstavljaju crna i bijela haljina koje prave kontrast između „đavolice” Katarine i „anđela” Bjanke. Tome naravno slijede Bjankini udvarači i Petručio (Lazar Dragojević) Katarinin vjerenik. Tu se priča dijeli na dva dijela gdje prati odnose muškaraca i žena, ne samo u seksualnom smislu, već i kako mi danas, kao društvo, shvatamo taj odnos i kako bi/ne bi on trebalo da izgleda.
Reditelj Projkovski Šekspirovu komediju, nastalu u kasnoj renesansi, na scenu postavlja na moderan način, ali i dalje zadržava elizabetanski i klasični Šekspirov izraz u predstavi. Kostimima djevojaka koji su skroz modernizovani i kostimima muškaraca koji su bijeli sa elizabetanskim kragnama stvara se granica između dva izraza, što se vizuelno prikazuje i u scenografiji. Kulise na dva sprata koje su tamne i po/u kojima se može hodati simbolizuju neku vrstu današnjih klubova/diskoteka, dok „pod” predstavljaju drvene daske, koje podsjećaju na tradicionalno pozorište. Uz sve to, publika je u Čortanovcima imala priliku da sjedi sa sve tri strane scene, jer se predstava igrala na otvorenom, i time je atmosfera doprinjela da se gledaoci osjećaju kao da gledaju predstavu iz Elizabetanskog doba, uzimajući u obzir da su tada pozornice građene tako da publika ima priliku da gleda predstavu sa sve tri strane.
U pojedinim trenucima publika ima poteškoće da shvati u kojoj se „radnji” sada nalaze likovi i šta se u stvari na sceni dešava. Sa previše svega, predstava dobija konotaciju „prenaporne”, mada se nakon kratkog perioda publika prilagodi tome i svakim minutom shvata sve bolje i bolje o čemu je riječ. Performans glumaca jeste teatralan, što ova predstava i traži, a izvedba Lazara Dragojevića jeste ona koja je obilježila veče. Mladi glumac Dragojević predstavu „nosi” na svojim leđima i svu pažnju odvlači na sebe. Svojim fizičkim sposobnostima izvodi nevjerovatne akrobatske trikove, svira električnu gitaru, dok svojim glumačkim sposobnostima uspijeva da, kao i ostali likovi, prenese vidni razvoj lika od početka i sve do kraja.
Muzika jeste jedan od bitnijih segmenata predstave. Iako se ne zna koliko žanrova je promijenjeno i koliko pjesama je izvedeno na sceni, od zvuka usne harmonike do hard roka, najzanimljiviji dio bila je žurka nakon svadbe. U toj sceni glumci imaju čudan mizanscen gdje poređani u vrstu izvode neki oblik koreografije, dok se jedan po jedan izdvajaju iz reda i recituju tekstove novokomponovanih numera i današnjih trep hitova. Tom scenom se stvara jedna satirska atmosfera koja nas natjera da razmislimo kako u stvari danas izgledaju svadbene žurke i jesu li mnogo pogriješili u ovom „karikiranju”?
Izvor: hocupozoriste.rs
Foto: Jelena Ivanović
