Piše: prof. dr Dragan Koprivica
U znak nove potvrde ozbiljnosti ove pozorišne kuće gledaoci su imali priliku da 14. oktobra na velikoj sceni KIC-a „Budo Tomović“ odgledaju novo čitanje čuvenog Bokačovog „Dekamerona“ u dramatizaciji Stevana Koprivice i režiji Dejana Projkovskog.
Da je riječ o ambicioznom projektu publika je odmah mogla primijetiti po izuzetnoj scenografiji i kostimografiji u znak toga da Gradsko, zajedno sa CNP-om i Kraljevskim pozorištem „Zetski dom“ na Cetinju, predstavlja okosnicu pozorišnih zbivanja u Crnoj Gori.
Kao najnovija potvrda ovakvog zapaženog statusa Gradskog, koje je proteklih decenija gradilo svoj imidž prevashodno kao pozorište za djecu, uslijedio je i lijep uspjeh na nedavno održanom 32. Festivalu „Dani Zorana Radmilovića“ u Zaječaru, na kojem su u takmičarskom dijelu, u najvećoj mogućoj konkurenciji, prikazane i predstave Beogradskog dramskog, Narodnog pozorišta iz Beograda, Jugoslovenskog dramskog, Narodnog pozorišta Republike Srpske iz Banja Luke, i Ateljea 212.
Svakako, na ovako reprezentativnom Festivalu veliki rezultat je osvajanje bar nekog od priznanja, a Gradsko je jednoglasnom odlukom Žirija osvojilo nagradu za vizuelni identitet, uz obrazloženje da su „likovnost i vizuelni identitet predstave kroz scenografiju Valentina Svetozareva i kostime Marije Pupučevske naročito značajni za dramaturško-rediteljska promišljanja i konkretna rešenja, kako na planu sveukupne atmosfere, tako i na značenjskom nivou predstave.“Predstava Gradskog pritom je visoko rangirana i kod Žirija publike, te je, nakon komada Jugoslovenskog dramskog „Razvojni put Bore Šnajdera“, najbolje ocijenjena na Festivalu.
U nivou nagrada, koje se dodjeljuju najboljem glumcu predstave, u ujednačenoj kolektivnoj igri ansambla s pravom se izdvojio Dušan Kovačević kao najbolji glumac večeri, što je publika mogla vidjeti i na podgoričkoj premijeri sredinom oktobra.
Četiri su najbitnija momenta koji ukazuju na snagu „Dekamerona“ kao scenskog projekta: spisateljski snažni dometi Stevana Koprivice na temelju Bokačovog izvornog štiva, upečatljiva scenografija i kostimografija, i jasna spoznaja da je u Gradskom došlo do moćne smjene generacija nakon koje se pojavila čitava grupa nadarenih mladih ljudi, sposobnih da zamijene staru gardu i donesu nove uspjehe i van granica Crne Gore.
Stevan Koprivica je završio dramaturgiju na FDU u Beogradu i autor je više od trideset igranih predstava, scenarista nekoliko filmova i TV serija, jedan od osnivača Festivala pozorišta za djecu u Kotoru; bio je upravnik Malog pozorišta „Duško Radović“, predsjednik UO pozorišta „Boško Buha“, redovni je profesor dramaturgije na FDU u Beogradu i FDU na Cetinju, i aktuelni direktor Gradskog Pozorišta Podgorica. Laureat je dvije Sterijine nagrade za dramatizaciju „Bašta slezove boje“ i svoj dramski tekst „Bokeški D-mol“. Njegovi poznati dramski tekstovi su i „Innominato“, „Tre sorelle“, „Betula u malu valu“, „Novela od ljubavi“, „Zauvijek tvoj“, „Oružje zbogom“ i drugi, a posebno kultni tekst „Dugo putovanje u Jevropu“ sa Lazarom Ristovskim u glavnoj ulozi, a u režiji Egona Savina. Nije poznato kakve bi sad reakcije u Crnoj Gori bile na ovaj komad pun dobronamjerne satire o eposi Kralja Nikole, ali je činjenica da je riječ o neponovoljivom dramskom štivu u istoriji naše i balkanske dramaturgije.
Valentin Svetozarev je, sigurno po sugestijama Projkovskog, izvrsno izmaštao scenografiju uz centralni dio, ostrvo, opkoljeno kanalom vode, u kojoj se junaci drame često nalaze tokom radnje, uz namjeru reditelja da ukaže na ploveće kopno, oboljelo od kuge, na grad na vodi i kao verziju inficirane Venecije, ili zemljine kugle u cjelini.
Marija Pupučevska je dala svoj maksimum na planu kostimografije, uz nadahnuto urađene kostime, maske i krila, što doprinosi cjelovitom dramskom ugođaju u sadejstvu sa scenografijom, te je podmlađeni ansambl Gradskog imao optimalne uslove za scensku igru i nadigravanja na otvorenoj sceni.
Pritom je ostvaren dobar „zlatni presjek“ pojedinačne i kolektivne igre, što je doprinijelo pozorišnom ugođaju, kojem je dijelom naškodila preduga ekspozicija, te i ukupna dužina predstave, što svaki uspješni reditelj naknadno štrihuje ubrzavajući dinamiku komada u cjelini.
Glumački ansambl u znaku smjene generacija, uz zahtjevnije, i odlično odigrane role Miloša Pejovića, Sanje Krstović, Omara Bajramspahića, Vanje Jovićević i Dušana Kovačevića, imao je snažnu podršku svih aktera scenskog projekta, Maje Vukojević Cvetković, Pavla Popovića, Evgenije Stanković, Une Lučić, Stefana Vukovića, Dragane Jovanović, Lare Dragović i Dragiše Veljkovića.
Obavezno treba navesti i imena zaslužnih na finalizaciji dramskog projekta, koji djeluju iz sjenke, a to su: kompozitor Goran Trajkoski, Tamara Vujošević Mandić (scenski pokret i koreografija), Renata Perazić (korepetitorka), Branka Knežević (asistentkinja reditelja), Sašo Dimoski (dramaturg-saradnik) i Ivan Vuksanović (dizajner svjetla).
Opšti utisak o „Dekameronu“ Gradskog je izuzetno povoljan, tako da ljubitelji pozorišta u ovom novom projektu mogu pronaći mnogo atraktivnog, prijemčivog i gledljivog, uz snažnu empatiju glumaca koja se prenosi na gledaoce u velikom broju scena. Uz kvalitetan tekst Koprivice i režiju Projkovskog, sjajnu scenografiju Valentina Svetozareva, kostimografiju Marije Pupučevske, i uz odličnu smjenu generacija, pozorišna publika ima priliku da doživi fina, direktna suočavanja sa fluidom teatra.
Izvor: "Dekameron" Gradskog pozorišta iz Podgorice - još jedna uspješna scenska priča - IN4S
